Droom je leven maar leef je dromen. Ik ben er weer

Ik ben weer thuis en kan het zelf nog maar nauwelijks geloven!

De nacht voor mijn vertrek had ik afscheid genomen van Feliz: om 3 uur 's nachts zeiden we elkaar gedag, vrolijk deze keer. Althans, veel minder dramatisch dan de vorige keer in Puno. Deze keer was het goed. Onze reis samen was voorbij, zij ging naar haar lief in Peru en ik naar de mijne in Nederland. 'Tot volgende week!' riepen we naar elkaar. Een gek idee dat we elkaar straks weer gaan zien in 'onze stad' samen onze vrienden en vriendinnen en niet meer met zijn tweetjes zullen zijn. We gaan allebei ons eigen leventje weer oppakken. Bijzonder hoe je elkaar in zo'n korte tijd zo goed leert kennen en zo'n hechte band met elkaar op kan bouwen. Ik verbaas me er nog steeds over hoe goed we met elkaar op konden schieten en hoe natuurlijk alles voelde. We kenden elkaar wel hiervoor maar anders. Ik kende haar als de beste vriendin van mijn vriend, nu ken ik haar echt als Felisa en dat heeft deze reis extra bijzonder gemaakt.

Mijn terugreis zelf verliep prima, ik kon zelfs meteen de goede check-in balie én gate vinden! Ik voelde me zowaar een ervaren reiziger. De eerste vlucht was zo voorbij en zelfs het wachten op Houston (8 uur!) viel reuze mee. Ik denk dat ik nog nooit zoveel heb geslapen in mijn leven, blijkbaar had ik echt iets in te halen na al dat gefeest in Córdoba. Alleen de laatste 3 uur vliegen leken echt uren te duren, steeds maar weer staarde ik naar het schermpje voor mijn neus terwijl ik me heel erg probeerde te focussen op het boek in mijn handen (Liefde in tijden van cholera van Gabriel Garcia Marquez). Ik wilde niet meer slapen en dus bleef ik maar lezen lezen lezen, honderden bladzijden achter elkaar maar de tijd ging tergend langzaam voorbij. Eindelijk kwam er land in zicht, plat land, groen land, geörganiseerd land. Rechte wegen en strookjes groen waar een paar bomen ongemakkelijk dicht op elkaar stonden. Nederland. Waar zijn mijn bergen? Waar is mijn woeste landschap? Ik zag iets blauwgeels voorbij rijden, een intercity! Ik zuchtte diep en dacht, ik ben weer terug.

Donderdag voelde echt als een speciale dag, het weerzien met Robert...het weerzien van het huis...mijn kleren...mijn boeken...het klinkt als een cliché maar het beste van reizen is toch inderdaad echt het thuiskomen. Ook al had ik nog meer willen zien en beleven, beter Spaans willen leren, meer mensen willen leren kennen...thuiskomen voelt zo vertrouwd, zo veilig. Geen hostels meer! Een eigen douche en een eigen bed, wat een luxe!

Utrecht...ik ben nu twee dagen terug en het voelde meteen weer als vanouds. Als de stad waar ik nu al zo'n twee jaar woon. Gisteren was ik voor het eerst sinds twee maanden weer in de AH in het winkelcentrumpje bij ons om de hoek. Ik was zo blij: zalm! Paturain! Port salut! Roosvicee! Daarna naar de bakker voor vers brood en kwarkbollen..waar een mens al niet gelukkig van kan worden. Vandaag (zaterdag) heb ik zelfs al de oudegracht getrotseerd maar toen het tegen 13.00 uur echt druk begon te worden heb ik me toch maar uit de voeten gemaakt. Dat kon mijn hoofd nog even niet aan.

Ik ben dus weer thuis. Toch voel ik me echt anders dan hiervoor. Iedere dag voelt speciaal. Anders. Zoals je je voelt met kerst, of op je verjaardag of met oud en nieuw...een dag die anders is dan alle anderen omdat jij er anders naar kijkt. Ik ben zo positief! Voel me zo goed ook al regent het de hele dag. Ik heb plannen! Ik schrijf weer! Ik ga me weer inschrijven voor mijn yogaklasje en ik ga vanaf volgende week weer beginnen met sporten...ik zit echt beter in mijn vel. Langzaamaan krijg ik zelfs weer zin om naar de uni te gaan, om aan het werk te gaan...om weer een ritme te hebben. Ik hoop dit gevoel echt vast te kunnen houden en ben heel blij dat ik dit gedaan heb. Deze reis was echt een droom, zoveel jaren wilde ik dit al. Zolang heb ik erover gedroomd en nu heb ik het dan eindelijk gedaan!

Stiekem droom ik alweer over een volgende reis...maar dromen moet je altijd hebben. Zonder dromen leef ik niet. Ik leef in mijn hoofd en heb die dromen nodig om me te kunnen focussen op wat ik wil en hoe ik daar ga komen. Nu weet ik dat dromen echt uit kunnen komen en het niet alleen bij dromen hoeft te blijven. Die wetenschap geeft me rust. Ik wil jullie allemaal bedanken voor het trouw lezen van mijn verhalen en alle lieve berichtjes die ik van jullie heb gekregen. Als je op reis bent is niets zo fijn dan af en toe iets van thuis te horen. Te weten dat je gemist wordt.

Dit was mijn laatste blog hier. Ben je nieuwsgierig naar hoe het verder met me gaat of wat ik hiervoor allemaal schreef? Check dan mijn eigen website: zinenverzin.wordpress.com. Hier schrijf ik af en toe over mijn belevenissen en gedachtekronkels in Nederland. Nogmaals bedankt. Hasta luego!