Even acclimatiseren

De eerste echte dag in Lima. Per taxi langs de kust van het noorden via San Isidro en Miraflores naar Barranco gereden en aldaar aangekomen in hostel Casona Roja. Een geweldig mooi hostel in een monumentaal pand. De eerste paar uur had ik geen idee wat ik met mijn dag moest. Ik was moe, had eigenlijk nergens zin in en vond het stiekem ook wel een beetje spannend om in ´the big city´ te zijn. De grote metalen poort voor het hostel en het commentaar van de jongen die me rondleidde: ´don´t worry it is safe here´ maakte me lichtelijk achterdochtig. Als het zo veilig is waarom moet je het dan zo vaak zeggen! Maar goed, na een aantal uur lezen en slapen werd het toch tijd om iets te gaan doen.

Ik waagde me naar de supermarkt, opgelucht sloot ik me aan in de rij bij de kassa. Een vrouwtje achter me begon hele verhalen af te steken en om maar zo cool mogelijk over te komen zei ik na iedere zin: si! Vale! Claro! Ah que bien..etc. terwijl ik geen idee had waar ze het over had. Oude mensen spreken over het algemeen sowieso al niet heel duidelijk en daarbij ben ik deze rare slang nog niet echt gewend...ok en ik was heel moe en had niet echt zin om moeite te doen. Ineens bleef ze haar zin herhalen, steeds harder, me streng aankijkend en ik had nog steeds geen idee waar ze het over had! Daarom liet ik haar maar voor en na me 100 keer bedankt te hebben hield ze op met praten. Gelukkig. Toen nog een simkaart kopen aangezien mijn telefoon hier niet werkt. Nadat de jongen achter de balie klaar was met zijn mail checken op zijn Blackberry (ja blijkbaar hebben ze die hier ook) probeerde ik hem duidelijk te maken wat ik wilde. Dat lukte. Ik kreeg een bonnetje en moest daarmee terug naar kassa om te betalen. Toen ik daar vroeg waar mijn simkaart was wees ze verveeld naar de jongen. Huh? Met het bonnetje ging ik naar hem toe, hij belde zeker 10 minuten met zijn baas en heeft het 10 cijferig telefoonnummer wel 20 keer herhaald. Ik ben nog nooit zo snel iemand een nummer horen opzeggen. Toen had ik mijn kaartje en ging terug naar het hostel. Ook met deze simkaart lukte het me niet om een netwerk te vinden. Great. Toen maar rondhangen in de bar, mijn Frans geoefenend (inmiddels gooi ik alles door elkaar, Frans, Spaans en Engels..ideaal).

Tegen middernacht vertrokken we naar een bar. Heb je ooit wel eens met acht mensen in een taxi gezeten? In Lima? Een soort wild wild west op de weg? Het was een hele ervaring! We hebben tot in de vroege uurtjes gedanst en waren pas tegen 5 uur terug in het hostel waardoor ik vanochtend het ontbijt gemist heb maar ach, het was het waard. Zometeen ga ik de buurt verkennen en kijk heel erg uit naar vanavond! Feliz komt!